Toegeëigend

Jaren geleden hadden buurtbewoners gezamenlijk met een woningstichting uit Amsterdam overleg over een tweetal nieuw te creëren parkeergarages, voor een beperkt aantal buurtbewoners. Achter de poort Reinier Claeszenstraat gelegen tussen nummer 112-114, nabij de hoek van de Jan van Galenstraat en de toenmalige nieuwbouw van de Bestevaerstraat – Reinier Claeszenplein, zouden de parkeergarages worden gebouwd.

De opkomst van buurtbewoners was enorm hoog, daar bijna niemand zich in de nieuwe plannen kon vinden, maar zich richtte op het enorme achterstallig onderhoud van de woningen, daar de buurt was verpauperd en zeer (verkeers)onveilig was.

Tijdens dit overleg werd door bewoners uit de Reinier Claeszenstraat aangegeven het niet op prijs te stellen dat in de oudbouw een parkeergarage gevestigd zou worden, daar bij het sluiten van de poortdeuren nogal hard met de deuren werd geslagen, zodat de muren van de oude panden scheurden. Daarnaast was er aan de overkant al voldoende overlast van verkeer, doordat passanten van de snelweg zich ’s nachts op de uitrit van de laadplek van Albert Heijn stalden. Maar ook was de uitrit een nachthangplek voor zeer agressieve en ruziënde mensen. Zodra mensen elkaar met wapens te lijf dreigden te gaan en de politie werd gebeld, dan kwam deze niet wegens een tekort aan mankracht en diende je de “passanten” zelf tegemoet te treden en om kalmte te manen. Er bevonden zich namelijk teveel schietpartijen op de Hoofdweg, ontstaan door perikelen in Turkse coffeeshops en de jarenlange terreur in de Hudsonstraat van de Turkse maffia, zoals deze in de volksmond werd genoemd, die dienden te worden opgelost, d.w.z. aan de andere kant van het stadsdeel, terwijl ook hier in de buurt veel problemen speelden in de “koffiehuizen”.

De autoritair, dwingende woordvoerder van de woningstichting “probeerde” mensen ervan te overtuigen, dat gezien de kleine hoeveelheid parkeerplaatsen in de buurt, dit toch een gemiste kans zou zijn en het dubbelparkeren hiermee zou worden opgelost. Lachwekkend, daar de parkeergarage in de oudbouw voor slechts 12 parkeerplaatsen zou zorgdragen.

Door de woningstichting werd voorgesteld om boven de parkeergarage van de oudbouwlocatie een rotsplantentuin aan te leggen, hetgeen ook door de middenstand niet op prijs werd gesteld, gezien de grote hoeveelheid vandalisme en inbraken in de buurt.

Daarnaast zou de achterzijde van de winkelbedrijven worden afgesloten en was laden en lossen al niet mogelijk. Uitsluitend voor de bedrijfsdeur, al waarna de middenstand werd voorzien van een vette prent op de autoruit.

Ook huurde niet iedereen een woning van de woningstichting en voorafgaand werd niet aangegeven, dat de huur van de parkeergarage gelijktijdig met de huurprijs zou worden afgeschreven, hetgeen zou betekenen dat de parkeerplaatsen uitsluitend beschikbaar zouden worden gesteld voor huurders van de woningbouwvereniging. Ook bedroeg de huurprijs voor de parkeergarage op dat moment eveneens 100 gulden per maand en veel bewoners vonden dat een zeer hoog bedrag, temeer er geen camerabewaking zou komen.

Om de middenstanders uit de Jan van Galenstraat tegemoet te komen, vanwege de voortdurende irritatie door parkeerboetes, opperde ik het idee om hen gebruik te laten maken van het plein als laad- en losplaats. Een idee dat door iedereen werd omsloten.

Zowel de toenmalige middenstand, waaronder de slager, de groenteboer, bakker, als omwonenden waren uitermate opgelucht, toen deze te horen kregen dat de parkeergarage in de oudbouw niet zou worden gerealiseerd en de woningen van huurders van de woningstichting zouden worden opgeknapt.

Door de voortdurende zandvlaktes in de Jan van Galenstraat, de zogenoemde herinrichting van de straat en het steeds meer uitbreidende assortiment van Albert Heijn, besloot de middenstand in het deel tussen de Reinier Claeszenstraat en Jan van Galenstraat ermee te stoppen, al waarna de fietsenmaker uit de Jan van Galenstraat, gelegen tussen de Admiraal de Ruyterweg en de Admiralengracht zich in dit deel van de Jan van Galenstraat vestigde en zich vervolgens ook een nieuwe bakker aanmeldde. Het ingevroren brood en de droge sinaasappels werden daarmee verruild voor verse waar en naar ik dacht zou er een positieve, frisse wind door de winkelstraat waaien.

De echtgenote van de fietsenmaker claimde al direct dat de uitrit in de Reinier Claeszenstraat moest worden vrijgehouden en op het moment dat de er geen parkeerplaats kon worden gevonden en we met een doodzieke kat van de dierenarts afkwamen en hem naar bovenbrachten en vervolgens weer naar beneden gingen om de auto weg te zetten, was deze binnen 10 minuten weggesleept en kon er een pittige rekening worden betaald bij het ophalen van de auto.

Ook met het gigantische verjaardagsfeestje dat we voor onze oudste dochter gaven en de boodschappen uitlaadden via de uitrit, werd de auto na 5 minuten weggesleept, alsmede toen we onze doodzieke dochter met infuus en al uit het ziekenhuis hadden meegenomen en naar boven hadden gebracht en de auto enige minuten op de uitrit hadden geparkeerd, met de knipperlichten aan, zoals gebruikelijk.

Met de komst van de nieuwe bakker, werd er regelmatig geruzied tussen de middenstanders over de uitrit in de Jan van Galenstraat, alsmede het binnenplein, tussen fietsenmaker en bakker, al waarna er behoorlijk met de poortdeuren werd gesmeten en geen rekening met de buurtbewoners van omliggende panden werd gehouden.

De bakker plaatste vrijwel direct een groot, oud kraam op de binnenplaats, om het territorium af te bakenen, de fietsenmaker nam immers het andere deel van het binnenplein in beslag.

Zodra de andere middenstanders uit de Jan van Galenstraat kortdurend gebruik willen maken van de binnenplaats om producten in- en uit te laden, zie ik hen direct naar de achterzijde van de fietsenmaker lopen om “verplicht” een verklaring af te leggen, waarom en hoe lang zij aanwezig zullen zijn.

Medewerkers van de woningstichting die inmiddels een aantal maal van naam is veranderd, behoeven echter geen verantwoording af te leggen en mogen uiteraard ook gratis parkeren, indien werkzaamheden aan hun panden worden verricht. Op dergelijke momenten is het weer even “stil”, maar zodra er onderling weer ruzie is, wordt er vervolgens weer met de poortdeuren gesmeten, zodat de bovengelegen woningen behoorlijk trillen.

Vanwege het behoorlijke vandalisme en diefstallen in de buurt, vroeg ik de fietsenmaker een paar jaar geleden om mijn gloednieuwe bakfiets tijdens de zomervakantie kortdurend op de binnenplaats te mogen stallen. Ik had deze immers als vaste klant bij hem gekocht, maar vanwege de onophoudelijke ruzie met de bakker, zou dit niet mogelijk zijn.

Wel werd mij door de fietsenmaker enige malen gevraagd, of ik mogelijk zou hebben gezien, wie de gloednieuw ingekochte fietsen van zijn binnenplaats zou ontvreemden.

Terwijl er inmiddels in de loop der jaren parkeertarieven en vergunningen werden ingesteld, gaven zowel de fietsenmaker, als de bakker aan geen parkeervergunning te kunnen krijgen, terwijl deze ons toentertijd direct werd afgegeven door parkeerbeheer aan het Mercatorplein, vanwege een bedrijfskenteken en daar er geen sprake van een wachtlijst voor de middenstand zou zijn.

Toch wel vreemd, dat Middenstanders die 10 jaar op de wachtlijst staan, nog steeds geen parkeervergunning hebben gekregen en elkaar en buurtbewoners het leven zuur maken, door “hun” territorium af te willen bakenen en gratis willen blijven parkeren.

Tijd voor een nieuw bestemmingsplan voor de binnenplaats, namelijk een parkeergarage voor alle buurtbewoners, die een woning huren of kochten, waarbij de oude poortdeuren hopelijk zullen worden verruild voor één met deuren die automatisch geopend zullen worden en terug naar de gezellige buurtwinkel.